به تمامى، جامه هاشان سیاه بود، جز او!
به تمامى، مى گریستند، جز او!
و او، پدرى بود، که تازه جوانش را، از دست داده بود، و چه شادان!
پدرم را گفتم: چرا چنین؟!
مرا گفت: خود به حضورش باریاب، و همین را بپرس!
بار یافتم،
و کودکانه، پرسشم را پرسیدم،
و او نشست،
در حالى که دست پر مهرش بر دوش من بود، به پاسخ گفت: تاکنون شده است، مادرت، و یا پدرت، چنان از دست تو، به ستوه آیند، که دیگر تابِ تحملت را نداشته، و تو را در اتاقکى محبوس، و زندانى کنند؟!
گفتم: شده است!
گفت: در آن حال، کدامین خوشتر مى نمود، اینکه دیوار و درب آن اتاقک زینت شود؟ یا که رخنه اى، و شکافى، و روزنى پدید آید؟!
گفتم: شکاف، آن هم بزرگ!
گفت: آدمى نیز زندانى است،
و زندان وى، تمامى آن چیزهاست، که به وى منتسب است،
یعنى که همه چیز به مثابه همان دیوار و درب!
و مصیبتها، و بلاها، همان رخنه ها!
زخم از مرهم گواراتر بود بر عارفان ----- رخنه در زندان به از نقش و نگار دیگرست